Cykl o wampirach „Food block” – Wrażenia z tego, co zobaczył

Zwiastuny The Diner były zachęcające i obiecywały co najmniej fascynującą atmosferę i fascynującą historię — choć oczywiście wiele mogło się nie udać. Ale co właściwie się stało? Na szczęście po dwóch odcinkach serial naprawdę robi wrażenie i ma potencjał, by stać się jednym z najlepszych dzieł rosyjskiego kina.

Bardzo dziwne rzeczy

Jest rok 1980: rozpoczynają się słynne moskiewskie igrzyska olimpijskie, asfalt już dawno topnieje od palącego słońca, a sowieccy pionierzy wyjeżdżają na letnie obozy. Bohaterowie Piszczebloka dostali obóz Buriewiestnika, który na pierwszy rzut oka wydaje się zupełnie zwyczajny. Zajęcia w nim są również zupełnie zwyczajne: śniadania, obiady i kolacje odbywają się ściśle według harmonogramu, wiele sekcji jest otwartych do zwiedzania, wieczorami można oglądać, jak radzieccy sportowcy pokonują Amerykanów, a nocą nie da się uniknąć strasznych opowieści o horrorach, które rozegrały się właśnie w tym miejscu.

Ale bardzo szybko niektóre dzieci zauważają bardzo dziwne rzeczy: jeden z chłopaków nagle się zmienia i zaczyna gryźć (a może tak się wydawało?) współlokatorów, którzy następnie wydają się zamieniać w lalki, które wpadły pod kontrolę właściciela. Jednocześnie sam „wampir”, którego ofiary jako całość zachowują się albo zupełnie normalnie, albo wręcz przemieniają się z notorycznych chuliganów w porządnych pionierów.

Dorośli jednak nie zauważają niczego niezwykłego. Na ogół są dużo bardziej zajęci własnymi sprawami: ktoś kręci namiętne powieści, a ktoś ratuje własną skórę, bo „wezwanie do rodziców to nagły wypadek”. I kto zagwarantuje, że sami doradcy nie zamienili się jeszcze w krwiopijców. Tutejsze dzieciaki wydają się wpadać w The Thing Johna Carpentera, gdzie nie można nikomu ufać - nawet najbardziej przyjacielski towarzysz może okazać się wrogiem. W tak okropnym środowisku bohaterowie muszą dowiedzieć się, co do diabła dzieje się z Petrelem, czyli dorosłym, który ugryzł pierwszego pioniera, i jak się stąd wydostać.

Pomimo tego, że do tej pory ukazały się tylko dwa odcinki serialu, scenarzystom udało się zmieścić w nich sporą ilość wydarzeń i intrygować. Jestem pewien, że gdyby wyszedł cały Food Block, wielu widzów spędziłoby całą noc na oglądaniu tylko dla historii. Ale fabuła, choć najważniejsza, ale daleka od jedynej mocnej strony serii.

Na szczególną uwagę zasługuje obsada: dzieci grają tutaj bardzo przekonująco, a ich motywacja jest zrozumiała. Po spotkaniu z niezrozumiałym diabelstwem główny bohater przede wszystkim udaje się po pomoc do dorosłych, a dopiero gdy jej nie otrzymuje, zaczyna budować plan samodzielnego przetrwania. Jednocześnie zachowanie postaci negatywnych jest całkiem zrozumiałe: nie szukają nikczemności ze względu na nikczemność - nie powiem więcej, żeby nie zepsuć. Ogólnie rzecz biorąc, zarówno dorośli (którzy mają wiele szkieletów w szafie), jak i dzieci są bardzo interesujący do naśladowania.

A twórcom udało się bardzo przekonująco odtworzyć atmosferę letniego obozu. Każdy, kto z nostalgią był w takich miejscach, będzie wspominał dawne czasy, radował się znanymi horrorami i wspominał przeróbki, jakie tam wprowadzał. Pod wieloma względami efekt ten osiągnięto dzięki boleśnie znajomej scenerii: twórcy wykonali naprawdę świetną robotę na planie.

Pomaga atmosfera i absolutnie niesamowita ścieżka dźwiękowa. Już w pierwszych odcinkach pojawiają się pozornie nie do pogodzenia melodie: tutaj dziewczyna z klasy pięknie wykonuje „Where Childhood Goes”, a potem doradcy schodzą na brzeg rzeki pod Space Oddity Davida Bowiego – i to jest bardzo dobrze zrealizowane.

Na szczególne uznanie zasługuje praca kamery – kamera regularnie zajmuje najlepsze pozycje i wykonuje bardzo widowiskowe ujęcia. A geniusz, który był zaangażowany w przejścia, naprawdę chce przyznać Oscara: sposób, w jaki noc zastępuje tu dzień, a tafla wody zamienia się w gwiaździste niebo, zachwyca. Warto zauważyć, że sam obraz jest bardzo soczysty i jasny - po prostu przyjemnie jest patrzeć na ekran.

Chociaż czasami zdarzają się dziwne ujęcia, a grafika jest zrealizowana w rustykalny sposób. Oczywiście potwory z nocnych horrorów wyglądają solidnie, miejscami nie rzuca się w oczy cudowna animacja.

Jednak wszystko to jest niczym więcej niż zbieraniem nitów, ponieważ Pishcheblok nie jest „Godzilla kontra Kong” i porywa nie efektami specjalnymi, ale historią i dramaturgią. Fabuła trzyma w napięciu do tego stopnia, że ​​nie czujesz potrzeby wymyślnej grafiki. Serialowi udaje się rozbawić, przestraszyć i dogonić mgłę tak umiejętnie, że od razu chce się wystawić mu wysoką ocenę i polecić go wszystkim – ale i tak nie można się spieszyć.

Widz już nie raz się wypalił na projektach, które ładnie się zaczęły, a potem szybko popadały w bylejakość. Przypomnijmy choćby Wayward Pines, którzy umiejętnie ułożyli pionki na planszy, a następnie własnymi rękami zniszczyli intrygę i pozostawili widza zadowolonego z dziwnym zakończeniem. Chciałbym mieć nadzieję, że autorzy „Piszczebloku” nie powtórzą błędów i utrzymają jakość opowieści. Jeśli jednak podążają za oryginałem, nie ma się czym martwić.

***

Jak na razie „Food Block” wydaje się dziełem na bardzo wysokim poziomie, w którym prawie wszystko jest dobre: ​​klimat, oprawa wizualna, gra aktorska, fabuła – dla tych atutów serialowi warto poświęcić czas. A jeśli nie możesz się doczekać czwartego sezonu Stranger Things, to obejrzenie filmowej adaptacji powieści Aleksieja Iwanowa można nazwać koniecznością.