Czy na Arakis skończyła się przyprawa?: gdzie zniknęły strategie Diuny (i wszystkie inne)?

Dune Dany'ego Villeneuve'a, główny film fantasy roku, wygasł w kinach. Na cześć tego wspominamy strategię Dune 2, która 30 lat temu wyznaczyła początek serii gier i całego gatunku, a dziś nie ma po niej śladu, a nowe pokolenie graczy nawet nie rozumie, o co w tym chodzi .

Dune 2 to odpowiednik gry komputerowej pierwszego, zapomnianego już albumu rapera modowego, kiedyś pisanego od serca.

Nie, nie było i nigdy nie będzie w naszym wszechświecie lepszej literackiej podstawy strategii czasu rzeczywistego niż Diuna Franka Herberta.

Punkty:

1. Jasne ustawienie ✓
   Odległa piaszczysta planeta z gigantycznymi robakami.
2. Przyszłość ✓
   Możesz użyć fantastycznego sprzętu, czołgów, blasterów.
3. Ułamki ✓
   Atrydzi, Harkonnenowie i mieszkańcy pustyni są już nakreśleni w powieści, nie ma potrzeby niczego wymyślać.
4. Najważniejsze - zasób ✓
   W centrum fabuły powieści znajduje się cenna przyprawa, lek o nadprzyrodzonych właściwościach. Logiczne było, aby jakoś opisać jego zbieranie poprzez rozgrywkę – stąd wzięły się kombajny przyprawowe i właściwie cała strategiczna rozgrywka związana z oddzieleniem części militarnej od ekonomicznej.

Boski Imperator Diuna

Pierwsza Diuna, wydana w 1992 roku i powiązana z filmem Davida Lyncha, łącząca strategię i misję, była nieprzyjazna, z nieporęcznym interfejsem i błędami (wybranie opcji w dialogu, której nie przewidzieli twórcy, mogło zepsuć grę).

Wydana w tym samym 1992 roku Dune 2 jest nominalnie jej kontynuacją ze względu na zamieszanie z prawami autorskimi, ale w rzeczywistości jest to gra zupełnie inna od nowych deweloperów (Westwood Studios). Zdaniem autorów, oni inspirowany interfejsem Apple Mac, gdzie wiele czynności w złożonym systemie plików wykonywano myszką, a nie klawiaturą. To właśnie w Dune 2 położono wszystkie podwaliny gatunku RTS: budowanie bazy, zbieranie zasobów, dowodzenie jednostkami. To tutaj spędziłem dzieciństwo, boleśnie ściskając płaski kontroler modnej wówczas konsoli Dendy, wystrzeliwując zwiadowców po przekątnej mapy i zataczając wyrzutnie rakiet i czołgi, by zasłaniać się nawzajem.

Co ciekawe, w 1992 roku nie można było zakreślić składu zieloną ramką: można było osobiście sterować tylko jednym zawodnikiem. Nie było też poleceń kontekstowych: najpierw wybierali, z kim mają iść, potem – w osobnym menu – co robić, potem klikali na budynek lub wroga, by wykonać akcję. Już 30 lat temu dziennikarze gier besztali Dune za niezbyt wygodne sterowanie (proszę skupić się na tym punkcie, wrócimy do niego na samym końcu artykułu).

Sama nazwa gatunku narodziła się podczas pracy nad Dune 2: projektant gier Brett Sperry ukuł termin „strategia czasu rzeczywistego”, aby podkreślić różnicę w stosunku do gier turowych.

Dzieci Diuny

Wtedy zwykle zaczyna się opowieść o rozwoju serii i rozkwicie zapoczątkowanego przez nią gatunku, ale w naszym przypadku jest dokładnie odwrotnie: na początku lat XNUMX. serial umrze, a po nim, dziesięć lat później, gatunek faktycznie przestanie istnieć.

Po przełomie w projektowaniu gier i komercyjnym sukcesie Dune 2 logiczne byłoby skupienie się na kontynuacjach i wzmacnianiu reputacji marki. Rzeczywiście, podjęto kilka kroków w tym kierunku. Najbardziej udanym projektem jest Dune 2000, nawet nie 2000, ale 1998; oprócz niego było jeszcze kilka zdecydowanie brzydkich strategii 3D. Wszystko to jest rozpieszczające jak na standardy dzisiejszych superserii gier, aw latach 90. o wiele pewniej było zająć swoją niszę na rynku.

Powodem tej apatii jest pragnienie Westwooda, by wyjść poza wąskie granice czyjejś licencji i zrobić coś własnego. Command & Conquer okazało się czymś swoim własnym z Ziemią zamiast Arrakis i zielonymi kryształami Tiberium zamiast przypraw. Seria odniosła taki sukces, że Westwood podpisał kontrakt z Electronic Arts, stając się częścią gamingowej megakorporacji.

Tutaj oficjalnie kończy się strategiczna historia Diuny. Command & Conquer sprzedawało się dobrze, nie wymagało potrąceń za licencję literacką - Diuna po prostu stała się dla nikogo bezużyteczna. Głupi, ale bardzo pełen werwy spisek o zbrodniarzu wojennym Kane'ie przyniósł pieniądze nie gorsze niż wspaniały epos Franka Herberta.

Seria Command and Conquer trwała 15 lat, osiągając szczyt na początku XXI wieku, a następnie stopniowo zanikając. Jednym z powodów jego śmierci jest rywalizacja z Warcraftem od Blizzarda. Żenująco zapożyczając koncepcję Dune 2, przyszli autorzy Overwatch w zastrzeżony sposób stworzyli klona, ​​który pod każdym względem przewyższał oryginał.

To właśnie w Warcrafcie stało się możliwe okrążanie jednostek gumową ramką, w Starcrafcie trzy rasy znacząco różniły się od siebie rozgrywką, a w Warcrafcie 3 pojawił się świetny scenariusz i potężny element RPG. Wreszcie, głównym powodem, dla którego strategie Blizzarda przetrwały C&C, jest e-sport. Osiągnąwszy status religii w Korei Południowej, Starcraft na wiele lat stał się główną dyscypliną e-sportową na planecie – Command & Conquer nie mogło zbliżyć się do takiego statusu nawet w swoich najlepszych latach.

W efekcie pod skrzydłami EA wydano kilkanaście różnych gier C&C, z których ostatnią był nieudany Tyberian Twilight, po którym seria ostatecznie wygasła.

Proroctwo Diuny

Tutaj można by się cieszyć Blizzardem, który nie ma już konkurentów, ale wraz z konkurentami sam gatunek wymarł.

Jej najnowsza gra strategiczna, remake Warcraft 3, jest powszechnie uważana za najgorszą grę 2020 roku. Konkretnie ta awaria to zwykły hack, nie można jej uznać za reprezentację śmierci gatunku, ale zdecydowanie jest to jeden z symptomów dużych, systemowych problemów.

Na początku lat 11. wydawano rocznie dziesięć strategii największych studiów, teraz jest ich zaledwie kilka. Relic z Company of Heroes i Creative Assembly z Total War zajęły swoje nisze i pracują dla wąskiej grupy odbiorców, nie konkurując ze sobą. Wydany 2 lat temu Starcraft XNUMX wciąż jest na fali dzięki mistrzostwom eSportu, bez żadnego rozwoju. Nie ma nowej wielkiej strategii i nie jest oczekiwana. Wydawałoby się, że w związku z popularnością filmu nadszedł czas na premierę Dune 3, ale to nie wchodzi w grę, tak jak nie było na przykład dużej gry opartej na idealnej adaptacji strategicznej Gry o tron. Gatunek rozkwitł.

Powodem tego są jego spadkobiercy, którzy przejęli tron ​​od praojca, który nie zdążył jeszcze zejść do grobu, Dota 2 и Liga Legend.

To prowadzi nas z powrotem do początku artykułu i myśli, że Dune 2 ma niewygodne sterowanie. Wydawanie rozkazów osobiście każdemu żołnierzowi jest nudne. Lepiej otoczyć ich gumową ramą i wysłać wszystkich na raz do bitwy - ale to też jest nudne! Lepiej niech sami żołnierze, bez twoich rozkazów, automatycznie biegną na siebie w ciągłym strumieniu, a ty kontrolujesz tylko jednego, najbardziej przydatnego wojownika, przedzierającego się przez armie botów.

Niczym uduszone dziecko Shai-Hulud, bekające trucizną objawienia przed śmiercią, umierająca Dune 2 stała się prorokinią nowego gatunku, który wciąż nie traci na popularności. Moby Dota 2 to dokładnie ci sami żołnierze z 1992 roku, których kiedyś nie dało się wrobić.

Saga Dune musi trwać, choć w mocno zmienionej, zmutowanej formie.

Przyprawa musi płynąć.

Czy artykuł był pomocny?

Dziękuję bardzo!

TAK! >. Nieźle :

Wyślij to, aby mi pomóc!